5 Rozdział

 Słyszę dzwonek na przerwę. Pakuję swoje rzeczy do torby i wychodzę z resztą klasy. Idę przez korytarz. Jak nigdy nie zwracam uwagi na przepychanie się uczniów. Mam ważniejsze sprawy, aktualnie na głowie. Nie znaleziono w ogóle śladów mordercy. I wątpię by znaleźli. Alice nie pojawiła się dzisiaj w szkole, co mnie jeszcze bardziej zaniepokoiło. Próbowałam się do niej dodzwonić, ale nie odbierała. Zła na nią a tym bardziej na siebie, kopię swoją szafkę.

-Hola, hola. Co się dzisiaj stało naszej gwieździe?- odwracam się i widzę otyłą, czerwoną twarz Stevena. Marszczę brwi i patrzę na niego spode łba.

-A co się stało dzisiaj z naszą świnką?-odpowiadam słodkim tonem- Co twoi kompani poczuli wreszcie twój wstrętny odór?

Wachluje dłonią przed nosem i krzywię się. Steven wygląda jakbym go uderzyła w brzuch. Dzisiaj nie ma swojej ekipy, więc jest jak stary, zardzewiały frak. Uśmiecham się gdy widzę go w takim stanie. Taki wielki, niepokonany a jak oni znikną to od razu robi się miękki. Dobrze mu tak.

-Nie... Nie mogli dzisiaj przyjść. Poza tym to nie twoja sprawa.- warczy. Podnoszę brew i uśmiecham się.

-Taaak jasne. Powiedz kiedy wrócą. W takim stanie nie warto z tobą rozmawiać.

Chwytam torbę i przeciskam się obok niego. I znów wygrałam.

Przechodzę obok jakiś pierwszoklasistów. Nigdy nie zwracałam zbytnio uwagi na szepty. Ignorowałam je. Wiedziałam, że dotyczą mnie. Tyle mi wystarczyło. Jednak słyszę jedno słowo, przez które robi mi się zimno.

-…Eleonora. Nie wiesz? To ta od Montrosów.

Chociaż wiem, że nie powinnam a raczej nic mi to nie da, staję i przysłuchuję się toczącej rozmowie.

-Prawdopodobnie stało się to wczoraj.-chłopak pochyla się do swoich kumpli, jakby chciał im powierzyć jakąś tajemnice- W jej domu.

-Niektórzy nawet mówią, że to działo się już od kilku tygodni.- dziewczyna mówi teatralnym szeptem. Gdy widzi, że inni otwierają szerzej oczy, uśmiecha się.-Prawdopodobnie rodzice wywierali na nią tak duży nacisk, że wreszcie nie wytrzymała psychicznie. No i wiecie…-przejeżdża sobie palcem po szyi. Reszta grupy wstrzymuję oddech. Czy oni naprawdę mogą w to wierzyć?

Prycham co nie uchodzi uwadze młodych. Robią jeszcze większe oczy i szybko odchodzą. Nie uszło się oczywiście, bez odwracania się w moją stronę i szeptania. Czy oni myślą, że jestem głucha i ślepa? Nawet u nowych mam już złą reputacje. Przegryzam wargę i kieruję się w stronę klasy, gdzie mam następną lekcję. To dla mnie za dużo. Nadal nie wiem co się dzieje z Eleonorą. Jak widać wiadomość o jej morderstwie, już rozeszła się po szkole. Szkoda tylko, że to wszystko nieprawda. Oni nie widzieli wczoraj tego co ja. Ciekawa jestem czy ten wilk ją jednak uratował. Chciałabym go znów zobaczyć. Szalona myśl, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że go skądś kojarzę. Tylko skąd? Przeczesuję swoje włosy. Za dużo tego wszystkiego.

-Hej lisek-czuję na policzku ciepły oddech. Podskakuje wystraszona. Odwracam się i patrzę na rozbawionego Louisa. Na sobie ma niebieską koszulkę, która podkreśla jego oczy i dżinsy. Na ramieniu ma powieszony plecak.

-Co ci strzeliło do głowy?-warczę i oddalam się szybko od niego. Na mój pech musi mnie dogonić.

-Hej co się stało?- pyta z uśmiechem na ustach. Gdy na niego patrzę niedobrze mi się robi. Podnoszę podbródek i ignoruję go najmocniej jak potrafię.

-Spadaj Louis.-warczę. Dochodzimy do klasy. Siadam w swojej ławce a Louis siada obok mnie. Rzuca obok siebie plecak. Patrzę na niego wściekła.- Czy ty nie rozumiesz najprostszych próśb?

Uśmiecha się jeszcze szerzej.

-Ty mnie o coś prosiłaś? Myślałem, że wydawałaś tylko rozkazy.

Przewracam oczami i odsuwam się najdalej od niego. Nie mija chwila kiedy znów czuję jego oddech na szyi. Ignoruj go. Ignoruj. Ha. Nawet moje sumienie go nie lubi.

-Jest źle, koszmarnie czy tak źle, że nawet zaprzyjaźniłabyś się z Louisem?- to pytanie wytrąca mnie z równowagi. Zaskoczona patrzę na niego. Wszyscy zawsze pytają się czy wszystko jest w porządku. Nigdy nie lubiłam tego pytania. Denerwowało mnie. Jednak to pytanie było po prostu dziwne.

-Louis.- biorę głęboki wdech. Nienawidzę mówić prosto z mostu. Po co ludzie mają oczy i uszy, żeby mówić im jak się aktualnie czuje. Myślę jednak, że do niego można tylko tak dojść. Z namysłem dobieram następne słowa.- Spróbuję powiedzieć to tak dokładnie, że nawet ty to zrozumiesz. Tak, więc. Nie chcę z tobą rozmawiać, gdyż po prostu mnie to boli. Gdy na ciebie patrzę widzę tylko Basket. Już zdołałam się od tego uwolnić a ty się pojawiasz i klops. Byłabym ci wdzięczna jeśli byś mnie zostawił w spokoju. Dziękuję.

Jego oczy ciemnieją. Kieruję swój wzrok na tablice, kiedy Louis łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie. Moja twarz znajduję się niebezpiecznie blisko jego. Zagryza szczękę i patrzy na mnie.

-A teraz ty posłuchaj mnie.- otwieram usta  by zaprzeczyć, ale on na to kręci głową- Nie. Słuchaj. To nie ja zabiłem Basket. To nie była moja wina.

-Tak?- nie próbuję ukryć śmiechu.- To niby kto to zrobił? Sama się zabiła? A ty przypadkiem byłeś cały we krwi?

Odwraca wzrok. Wygląda jakby staczał ze sobą wewnętrzną walkę. Wzdycha a ja to wykorzystuję.

-Proszę cię. Nie kłam mi prosto w oczy. Tego akurat nie zniosę. A teraz PUŚĆ MNIE!

Przestraszony odsuwa się a ja wstaję i przenoszę się do innej ławki. Nawet nie zauważyłam, kiedy do klasy weszła już połowa uczniów. Teraz wszyscy odprowadzają mnie przestraszonym wzrokiem. Zanim usiądę przelatuję wzrokiem po klasie i podnoszę podbródek. Niech wiedzą, że ze mną się nie zadziera.

Lekcja się zaczyna a ja myślę tylko o nienawiści jaką od nowa odczuwam do Louisa. Dobrze mu tak. Dziękuję sumienie. Też tak uważam.

***

-Czy dobrze rozumiem? Chcesz książki o wilkach i ich zachowaniach oraz spis kiedy ostatnio, w tym wieku widziano tutaj wilki?

Kiwam energicznie głową. Bibliotekarka podnosi brew i patrzy na mnie podejrzliwie. Potem z niechęcią wstukuję dane do komputera. Brązowe, już powoli siwiejące włosy wspięła w ciasny kok, na czubku głowy. A ubrała się w dżinsy i białą koszulkę. W duchu oddycham z ulgą. Pomysł, żeby pójść do biblioteki i zapytać o te książki, naszedł mnie po lekcjach. Wtedy jeszcze wydawał się dobry. Teraz myślę już tylko o tym, że na pewno nie będzie tych książek. Znając mój pech już ktoś je wypożyczył albo w ogóle nie istnieją.

-Mamy jedną książkę, ale żadnego spisu.- jej głos wyrywa mnie z zamyślenia. Patrzy na mnie wyczekująco.

-Żaden problem. Pasuję.- odpowiadam szybko. Mruczy coś pod nosem i wychodzi za biurka. Wchodzi w labirynt regałów. Chwilę później wraca z wielką i grubą księgą. Kładzie ją na blat a ja patrzę z niedowierzaniem na te cegłę.

-Łał…-mruczę.

-Bierzesz?- warczy. Szybko przytakuję i biorę książkę.

Wychodząc z biblioteki myślę jak ja to mam zabrać autobusem do domu? O tej godzinie autobus będzie pękał w szwach. To niewykonalne. Poprawiam ją sobie i wzdycham. Może zadzwonię po tatę? Nie to zły pomysł. Na pewno jest w pracy i nie ma czasu. Mama? Nie, też nie. Po jakiego grzyba wypożyczałam tę książkę? Dobra nie ma sensu myśleć „A co jeśli..”

Na ulicy panuję cisza. Nikt nie jedzie. Czuję jak spokój powoli mnie ogarnia. Czemu się nie przejść? Zrywa się wiatr. Rozkoszuję się zapachem skoszonej trawy i jesieni. Za niedługo liście będą już opadać. Wszystko utonie w ciepłych kolorach. Nie mogę się doczekać. Nagle całą atmosferę niszczy warczenie silnika. Odwracam się i widzę czarny motor zbliżający się z przerażającą prędkością. Zaskoczona patrzę jak zatrzymuję się przede mną. Motocyklista prostuję się na siedzeniu. Jego czarny kombinezon z białymi paskami na plecach, sprawia, że naprawdę trudno mi oderwać wzrok od niego. Ściąga kask a ja myślę, że zaraz się zachłysnę.

-Louis?- uśmiecha się jeszcze szerzej a ja nie wierzę, że mógł mi się podobać. Mierzy mnie wzrokiem i wskazuję siodełko za sobą.

-Podwieźć?

-Chyba do psychiatryka.- poprawiam, ciążącą mi już książkę.- Prędzej pójdę sama do domu i z powrotem niż się z tobą przejadę. Poza tym zapomniałeś już naszą dzisiejszą rozmowę?

Śmieję się a ja patrzę na niego zdezorientowana.

-Jasne, że nie zapomniałem. Chciałem ci tylko pomóc. Tak łatwo się mnie pozbędziesz Lisek.

Nagle przede mną mam młodego Louisa, uśmiechniętego od ucha do ucha. Jego błękitne oczy błyszczą. Zamykam oczy a kiedy je otwieram widzę już go normalnego.

-Zobaczymy Louis.

Uśmiecha się smutno i poprawia coś w motorze. Zapala silnik.

-A szkoda. Miałem coś dla ciebie, ale skoro tak bardzo nie lubisz mojego towarzystwa…

Zakłada kask i odjeżdża. Zanim mój mózg zarejestruję te informacje potrwa kilka minut. Motor skręca w boczną uliczkę a do mnie dopiero teraz dociera sens jego słów. Miał dla mnie prezent? Pewnie nic ciekawego. Na pewno. Nic wartego uwagi. Coś głupiego. Tak głupiego, że nawet nie mogę sobie wyobrazić co to może być.

Biegnę za nim. Jaka jestem głupia. Skręcam w uliczkę. Zatrzymuję się. Motor stoi. Louis siedzi na motorze i sprawdza coś od niechcenia na telefonie. Czuję jak robię się czerwona ze złości. Jak mogłam być tak głupia? Jak małe dziecko nabrałam się na tak prosty trik. Próbuję się cicho wycofać, ale wtedy on podnosi głowę i patrzy idealnie na mnie. Jak? Przecież nie wydałam żadnego dźwięku! Nawet nie oddychałam! Podnosi brew i chowa przy okazji telefon. Podchodzę do niego.

-To co?- jego szelmowski ton doprowadza mnie do szaleństwa. Siadam za nim na siodełku przyciskając książkę do brzucha. Odwraca  do mnie głowę i marszczy brwi.- Wiesz, że musisz być blisko mnie, przy jeździe?

-Oczywiście, że wiem- warczę. Nie jeden raz jeździłam z tatą na motorze.

-Do torby nie możesz schować?- pyta się. Patrzę na niego jak na idiotę.

-Przecież ona nie utrzyma moich książek i tej cegły!

Wzdycha i wzrusza ramionami. Dam radę. Z niechęcią obejmuję go jedną ręką. Chwytam za brzeg kurtki. Czuję jego twardy brzuch. Jakie to żenujące. Drugą ręką trzymam mocno książkę. Będzie dobrze.

-A gdzie kask?- pytam się.

-Racja.- ściąga swój i bez żadnego pytania, zakłada mi go na głowę. Zaskakuje mnie delikatność jaką to zrobił. Odwraca się i zapala silnik.- Gotowa, Lisek?- chociaż mówi to opanowanym głosem, wiem, że się uśmiecha. Diabły zawsze cieszą się z nieszczęścia.

-Yhm- mruczę. Byłam gotowa na normalne ruszenie. Niestety byłam w błędzie.

Louis ruszył tak mocno i nagle, że przednie koła oderwały się od ziemi. Trwało to może i chwilę, ale ja już jestem przerażona. Krzyczę a Louis wydaję okrzyk szaleństwa pomieszany z  radością.

-TY SKOŃCZONY GŁUPKU!- krzyczę. Śmieje się a ja zagryzam wargę. Wyjeżdżamy na prostą, gdzie nie samochodów. Zamykam oczy. Robi mi się nie dobrze. Spokojnie, będzie dobrze. Jeszcze tylko chwila. Wiatr wściekle rozwiewa mi włosy. Otwieram oczy. Znam te ulice. Jesteśmy już niedaleko. Przytulam się mocniej do niego. Pewnie specjalnie to zaplanował. Pajac. Oddycham głęboko i opieram głowę o jego plecy.

Kilka minut później zatrzymujemy się przed moim domem. Oddycham z ulgą.

-Nienawidzę cię.- warczę do Louisa, który kładzie kask na motor. Gdy to słyszy podnosi głowę i uśmiecha się.

-Też cię lubię.- odpowiada a ja wznoszę ręce do nieba. Idę w kierunku domu, kiedy słyszę chrząknięcie. Odwracam się a Louis pokazuje głową swój dom. Zwariował chyba. Wchodzę do domu i zamykam z trzaskiem drzwi.

-Nie trzaskaj drzwiami!-słyszę głos mamy i uśmiecham się. Idę do kuchni. Kładę na blat książkę. Mama tylko na nią zerka i o nic nie pyta. Witam się z nią.

-Co tak wcześniej dzisiaj? Tato też jest w domu?- pytam i rozglądam. Przytula mnie i kiwa głową.

-Wcześniej skończyliśmy dzisiaj.

-Fajnie.

Mama wraca do czytania gazety

- Słyszałaś, że  Eleonora zginęła wczoraj w nocy?

Zatrzymuję się. A niech to. Zduszam jakieś przekleństwo i odwracam się do mamy.

-Coś tam słyszałam. W szkole.

-Tak mi przykro. Jej rodzice musieli przeżyć prawdziwy szok.- zwłaszcza jeśli zobaczą ją całą i żywą. Chyba. Kiwam jeszcze przez chwilę głową.- No cóż.- mama zaciera ręce- To co chcesz do jedzenia? Kanapkę z pomidorem i szczypiorkiem?

-Jasne!- odpowiadam entuzjastycznie. W czasie kiedy mama szykuję kolacje, ja biegnę do pokoju i zostawiam tam torbę i tę cegłę. Jutro do niej zajrzę. Może nareszcie dowiem się czemu tamten wilk zachowywał się tak dziwnie. Przeglądam się w lustrze. Włosy mam w kompletnym nieładzie. „Uszka” są bardzo widoczne. Wszystko przez Louisa. Do tego nawet nie wiem co miał dla mnie.  Czyli bez sensu zgodziłam się na tę przejażdżkę.

-Głupek…- mruczę. Wracam do kuchni. Mama poszła do salonu i siedzi teraz z tatą na kanapie. Oglądają jakąś komedie. Czy nie zdziwiło ich warczenie silnika na ich podjeździe? Oraz mój wygląd? Zadziwiające. Biorę pierwszy kęs kanapki. Pycha… Nagle słyszę dzwonek do drzwi. Z kanapką podchodzę do nich i otwieram.

Przed sobą mam coś czarnego i puszystego. Cofam się kilka kroków do tyłu. Czarny, śliczny kot, leży sobie spokojnie w ramionach Louisa. Patrzę na niego z niedowierzaniem. Odkładam kanapkę na parapet.

-Ty… Jak?- jąkam się. Wyciągam rękę i głaszczę kota za uszkiem. Wydaje przy tym mruczenie, tak bardzo mi już znane.- Basket.

Louis patrzy na mnie. W jego oczach widzę nadzieje. Mój wzrok kieruję się z powrotem na kota. Jest dokładnie taki sam jak Basket. Białe skarpetki. Puszysty ogon. Złote oczy. Przecieram mokre oczy.

-Kochanie? Wszystko w porządku? Kto tam jest?- słyszę zmartwiony głos mamy.

-Wszystko w porządku. To tylko Louis.- zamykam drzwi za sobą.- Skąd go wytrzasnąłeś?

Podaję mi kota a ja biorę go w ręce. Tak dawno nie głaskałam już kota, że zapomniałam jakie to, cudowne uczucie.

-Nie go.- poprawia mnie Louis.- To ona. Kotka.

-Nie wierze.- przytulam ją. Patrzę na Louisa. – Dziękuję. Tak bardzo ci dziękuję.

Drapie się po szyi z zakłopotaniem.

-Wiem, że nie zastąpi prawdziwej Basket. Jestem tego świadom. Chciałem ci tylko to jakoś wynagrodzić…

-Czyli się przyznajesz do jej śmierci?- podnoszę brew i patrzę na niego gniewnie. Chce coś powiedzieć, ale po chwili po prostu opuszcza ręce.

-Jak powiem tak… To wybaczysz mi wreszcie?

Zaskakuję mnie nadzieja w jego głosie. On naprawdę tego chce. Odwracam wzrok. Nie mogę mu aż tak łatwo przebaczyć. Chociaż minęło już tyle lat… Naprawdę się stara.

-Louis ja… Nie wiem… To nie takie proste…

Kładzie mi rękę na ramieniu i uśmiecha się.

-Rozumiem. Jest chociaż szansa? Nie proszę abyś od razu mi przebaczyła. Tak nie można, ale czy mogę chociaż liczyć na przebaczenie?

-Chyba tak…-Louis uśmiecha się jeszcze szerzej i przytula mnie.- Louis! Kot!

Odskakuje o de mnie. Głaszczę kotkę, żeby się uspokoiła. Wpuszczam ją do domu. Louis podaje mi jeszcze kuwetę i pokarm.

-O wszystkim pomyślałeś?- wzrusza ramionami. Podchodzi do mnie.

-Do zobaczenia jutro.- mówi. Kiwam głową. Nadal jestem pod wrażeniem tego wszystkiego co się stało. Nagle on się pochyla a ja przestraszona cofam się dopóki nie oprę się o drzwi. Louis jednak zatrzymuje się przy uchu i szepce.

-Z czasem dowiesz się kto naprawdę zabił Basket, ale jeszcze nie dziś.

Odchodzi i wraca do domu.

Zaskoczona nie mogę się ruszyć. Potrząsam głową. Wchodzę do domu. Idę do dużego pokoju. Widzę mamę i tatę, którzy patrzą na kota. Ona natomiast przypatruje się im. Śmieje się i podchodzę do niej. Biorę ją na ręce i głaszczę za uchem.

-Skąd ten kot się tu wziął?- mama mówi groźnym tonem.

-Louis mi ją podarował. Przed chwilą.- odpowiadam.

-Och…Miło z jego strony.- mama jest równie zaskoczona jak ja. Kiwam głową i zabieram kotkę do mojego pokoju. Gdy tam dochodzę kładę ją na łóżko. Kiedy ona się przyzwyczaja do nowego miejsca ja już daję kuwetę do łazienki i jedzenie do kuchni. Wracam po pidżamę i idę się kąpać. Zanim jednak to zrobię, siadam na łóżku i kładę głowę przy jej główce.

- Będziesz moją Basket.- szepce do jej ucha a ona miałczy w odpowiedzi. Przytulam ją. Tak dobrze już dawno się nie czułam.

~*~*~*~*~*

Kolejny rozdział! Proszę Was, żebyście zagłosowali w ankiecie po prawej ;) Jest to dla mnie ważne. Co do rozdziału to mam nadzieję, że Wam się spodoba. Dziękuję za cudowne komentarze i za te wszystkie wejrzenia. Jesteście cudowni! Za nie całe trzy tygodnie szkoła. Jakie macie co do tego uczucia?

To tyle! Całuję i do następnego rozdziału.

M