2 Rozdział

Otwieram oczy jeszcze szerzej. Czy to możliwe, że on tu siedzi, przede mną? Wciągam ostro powietrze. Czuję suchość w gardle. Jakbym nie piła od wielu dni. On rozsiada się wygodniej i nie spuszcza ze mnie wzroku. Ma na sobie czarną luźną koszulke i sprane dżinsy. Jego włosy są w nieładzie jakby dopiero, co wstał z łóżka. Co pewnie zrobił. Do tego jego szelmowski uśmiech doprowadza mnie do szaleństwa. Patrzę na mamę niczego nie rozumiejąc. Ona się uśmiecha zakłopotana.

-Kochanie to są państwo Thompson. Pamiętasz?- Trudno raczej o nich zapomnieć.- Wprowadzili się ponownie tutaj całkiem niedawno.- Kieruję mój wzrok na jego rodziców, którzy siedzą na kanapie przy oknie. Jego ojciec podnosi się i podchodzi do mnie.

-Witaj. Ty pewnie musisz być Scarlet, prawda?- Kiwam słabo głową. Choć to pewnie dziwnie zabrzmi, bo przecież mieszkali obok mnie przez prawie trzynaście lat, ale nigdy jeszcze nie poznałam ojca Louisa. A teraz coś mi w nim nie pasuję. W przeciwieństwie do swojego syna ubrał się elegancko. Przyglądam się jego twarzy. Złote oczy, jasne, krótko przycięte włosy. Roztacza wokół siebie energie, dzięki, której można się czuć bezpieczniej. Z niewiadomych dla mnie przyczyn ona na mnie działa. Blizna przebiega mu od oka aż do górnej wargi. Chcę się zapytać gdzie i w jakich okolicznościach ją sobie nabył, ale wiem, że byłoby to niegrzeczne.- Jestem Oliver Thompson. Miło mi poznać.

-Mi też- odpowiadam słabo. Wszystkie moje myśli krążą teraz wokół Louisa. On jest w moim pokoju. Ciągle czuję na plecach jego wzrok. Aż mam ciarki. Później podchodzi do mnie jego mama, która nic się nie zmieniła. Na sobie ma śliczną, zwiewną, niebieską sukienkę. Uśmiecha się a jej niebieskie oczy rozbłysły.

-Tak miło mi ciebie znowu spotkać Scarlet.- Uszczypnęła mi policzek- Wyrosłaś przez ten czas…- mierzy mnie wzrokiem a ja natychmiast się rumienie. Nie to, że nie lubię jak ktoś na mnie patrzy. Ja po prostu nie wiem, co mam wtedy ze sobą zrobić!-No, ale chyba wiesz jak się nazywam, prawda?

Chcę powiedzieć, że nie, ale nie mogłam jej zapomnieć. Uśmiecham się.

-Angelina- mówię, na co ona jeszcze szerzej się uśmiecha.

-Mówiłam, że ta dziewczyna ma świetną pamięć.- Zwraca się do wszystkich a ja chcę już tylko usiąść i zapaść się pod ziemie. Przytula mnie trochę za mocno. Nigdy nie sądziłam, że może mieć aż tyle siły! Uśmiecham się słabo i kieruję do jedynego wolnego miejsca. Na kanapie. Obok niego. Czy dzisiaj jest mój pechowy dzień? Zduszam okrzyk sfrustrowania. Zaryzykować i usiąść czy może znaleźć inne miejsce? Rozglądam się szukając ewentualnej deski ratunku, ale jak na złość nie ma żadnej. Mama i tata siedzą na osobnych fotelach a innych siedzeń tutaj nie mamy. Mam do wyboru. Stół albo kanapa. Wybrałabym to pierwsze, ale wiem, że tato dopiero dzisiaj go naprawiał, a do końca nie ufam jego robotom, więc z wielką niechęcią idę w kierunku Louisa. Gdy siadam od razu czuję intensywność jego błękitnych oczu.

-Witaj lisek.- Mówi już całkiem bez zmieszania. Pochyla na bok głowę. Dostrzegam u niego mały zarost większy niż u przeciętnych chłopaków w jego wieku. Do tego w jego prawym uchu ma trzy złote kolczyki.- Nie straciłaś uszek.

Wściekłość gotuję się we mnie, ale nie mogę nic mu zrobić. I tak już wyszłam dzisiaj na idiotkę. Drugiego powodu nie dam. Podnoszę podbródek i patrzę na niego z wyższością.

-Nie nazywaj mnie Liskiem, Louis…- mówię zaskakującym opanowanych głosem. Mierzymy się wzrokiem a ja nie chcę przegrać. On jednak uśmiecha się i kieruję swój wzrok na rodziców. Odwracam się od niego i próbuję skupić na toczącej się tutaj rozmowie. Z tego, co zdołałam zrozumieć przeprowadzili się tutaj dwa dni temu. Przyczyna, chcieli wrócić do rodzinnych stron. Powspominać. Kiepski argument moim zdaniem. Nie chcę ich tutaj. A zwłaszcza pana, który siedzi teraz obok mnie i nie spuszcza ze mnie wzroku. Jednak, gdy patrzę na mamę czuję uścisk w żołądku. Już dawno nie widziałam jej tak szczęśliwej. I wtedy coś do mnie dociera. Zerkam na kominek a tam widzę jedno z charakterystyczne zdjęć. Jedyne, na którym nie ma nikogo z naszej rodziny. Oprócz mamy. Na zdjęciu widać dwie młode dziewczyny. Jedna z jasnymi włosami spiętymi w kok a druga z ciemnymi rozpuszczonymi i szalonym uśmiechem. Znały się od dzieciństwa... Słyszę trzaśniecie drzwiami i rzucane buty. Potem do salonu wbiega mała dziewczynka z rumieńcami. Na rękach trzyma martwego kota. Twarz ma całą w łzach.

-Mamo!- Jej krzyk odbija się od wszystkich ścian. Słychać skrzypienie podłogi wraz z szybkimi krokami. Chwilę później w drzwiach stoi kobieta ze rozpuszczonymi włosami i ze strachem w oczach.

-Kochanie, co się dzieje? Co sobie zrobiłaś…- jej wzrok pada na kotkę a potem na małą dziewczynkę. Już rozumie, co się stało. - Och tak mi przykro. Chodź do mnie.

Dziewczynka kładzie kota delikatnie na podłodze i podbiega do mamy. Szlocha jeszcze bardziej a mama głaszcze ją po plecach i szepce uspokajające słowa.

-Ci… Jest dobrze. Tam na górze będzie jej o wiele lepiej. Zaufaj mi. Basket pewnie by ci teraz podziękowała. Miała cudowne życie. Będzie dobrze…

-To on… To on ją zabił… Widziałam…-mówi cichutko dziewczynka pomiędzy szlochaniem.- Mamo… Ja się ich boję… Ja nie chcę ich tutaj…

Tuli się jeszcze mocniej a przez twarz mamy przebiega cień. Kładzie dziewczynkę na kanapę i przykrywa ciepłym kocem. Dziewczynka patrzy na nią przez cały czas dopóki nie znika za ścianą. Potem zasypia wyczerpana w powodu wrażeń. Mama wraca z gumowymi rękawiczkami i workiem po kotkę. Wkłada ją do środka. Idzie to dać za dom. Pewnie chce zostawić ją, żeby córka mogła urządzić uroczysty pogrzeb. Kobieta zanim wyjdzie podchodzi do telefonu, który nagle zadzwonił.

-Witaj Angelino.- Mówi entuzjastycznie. Jednak po kilku minutach uśmiech blednie- Jak to wyjeżdżacie… Dokąd, dlaczego?... Rozumiem, ale… Tak oczywiście… Nie no oczywiście jedź. Zdrowie dziecka jest o wiele ważniejsze… Tak oczywiście… A NIE przyjdziesz się może pożegnać?- W jej głosie słychać nadzieję, ale ona też szybko gaśnie.- Nie możesz?... Wyjeżdżacie od razu… Już jedziecie?... Oczywiście. Nie no to żegnaj…

Mama przykrywa słuchawkę. Opuszcza worek i wbiega po schodach na górę tłumiąc płacz. A na kanapie dziewczynka porusza się nieznacznie. Mama nie wiedziała, że jej córka wszystko usłyszała. Dziewczynka drżąc cała ściska swoją dłoń, w której trzyma czarną bransoletkę.

-Scarlet?- Podskakuję a wszystko rozmywa się i znów jestem w teraźniejszym salonie. Zerkam na mame, która patrzy na mnie zaniepokojona. Rozglądam się i zatrzymuję wzrok na Louisie, który w ogóle się teraz nie uśmiechał. Zamiast tego miał nieodgadniony wyraz twarzy.- Wszystko dobrze?

-Tak- mówię bardzo słabym głosem. Kaszlę by się poprawić.-  Czy coś mnie ominęło?

-Tylko pięć minut rozmowy- odpowiada znudzonym tonem Louis. O cholibka. Aż tak długo byłam w transie? Zerkam na rodziców i uśmiecham się nieśmiało.

-Przepraszam. Zamyśliłam się… Trochę za bardzo. Czy pytaliście się o coś?- Pytam najsłodszym tonem, na jaki mnie stać.

-To ja się pytałam.- Kieruję mój wzrok na Angelinę- Pytałam się czy masz może kogoś. Twoja mama mówiła, że tak, ale chciałam to usłyszeć od ciebie.

Rumienie się, co już jest wystarczającą odpowiedzią. Angelina siada na skraju kanapy i patrzy na mnie wzrokiem, który mówi „Powiedz mi wszystko, co wiesz.”

-Tak, więc mam chłopaka.- Czuję jak Louis porusza się, ale dalej nie zwracam na niego uwagi.- To nic nadzwyczajnego. Ma na imię James.

-Ciekawe imię. A powiedz mi jesteś z nim szczęśliwa?- Angelina w ogóle się nie zmieniła przez ten czas. Od kiedy tylko pamiętam zadawała mi tylko pytania. Kiwam głową.

-Jasne! Gdybym nie była to bym z nim nie chodziła! Poza tym jest cudowny. Gdybyś go tylko spotkała.

-Wierzę ci. No mówiłam ci Rose, że masz cudowną córkę. Tylko się o nią bić. Takie ciało nie jedna chciałaby mieć…

Zamarłam. Czy dzisiejszy wieczór będzie tylko o mnie? Moje rumieńce robią się jeszcze większe. Myślę już tylko o tym, żeby jak najszybciej się stąd ulotnić. Na szczęście mama zapytała się, kto chce herbaty i z miłą chęcią na to przystałam. Oddycham z ulgą i opadam na oparcie kanapy.

-Nieźle ci poszło- mówi szeptem Louis. Patrzę na niego z nienawiścią. Tak PO PROSTU rozmawia ze mną? Szczyt aroganctwa i bezczelności! Kładę policzek na dłoń i przyglądam się Thompsonom. Jakie licho ich tu z powrotem przygnało? Co im się nie podobało w tamtym mieście i co się stało tutaj, że się tym zainteresowali?

Coś czuję, że skłamali z tym powodem swojego przybycia. Jeśli tak to, co było prawdziwym? Gryzę paznokieć kciuka i patrzę na Thompsonów jakby zaraz mieli mi wszystko wyśpiewać.

- Dziękuję ci za uwagę Scarlet- moje imię wymówione jego głosem przywraca mnie na ziemie. Patrzę na niego zaskoczona. Podnosi swoją jasną brew.- No co?

-Ty powiedziałeś moje imię.- Wskazuję na niego palcem. Jestem całkowicie zszokowana. Nigdy jeszcze nie powiedział do mnie po imieniu!

-Tak powiedziałem twoje imię. Nic wielkiego.-Mruczy a potem odwróca wzrok i patrzy na naszych rodziców.

-To, czemu mówisz ciągle na mnie lisek. –Wiem, że tego na bank pożałuję. Zerka na mnie a jego oczy rozbłysły na chwilę. Jego wargi idą do góry.

-Jeśli tak bardzo chcesz, żebym mówił do ciebie lisek… To żaden problem.

Wzrusza ramionami a ja zduszam krzyk. Przecieram sobie nasadę nosa i biorę uspokajający wdech.

-Słuchaj Louis- mówię zimnym tonem- Nie wiem, co ty masz w tej swojej główce, ale pamiętaj o jednym. Nie odzywaj się do mnie ani nie zwracaj na mnie uwagi. Jasne?

Ostatnie słowa mówię z taką nienawiścią, że przestał się uśmiechać a skupił się bardziej. Obrócił się w moją stronę i pochylił. Był zaledwie dwadzieścia centymetrów ode mnie. Był tak blisko, że czułam jego zapach. Marszczy brwi i mówi już o wiele poważniejszym tonem.

-Co masz na myśli?

Prycham i przewracam oczami.

-Myślisz, że ci powiem? Po prostu bądź dla mnie powietrzem.

Jego oczy ciemnieją a sam cofa się ode mnie. Ja również to robię i teraz jesteśmy oddaleni od siebie jak tylko się da. Nie wiem, czego się spodziewałam. Po co to powiedziałam? Czy te słowa coś dadzą? Podciągam nogi i opieram o nie podbródek. Moja kochana Basket.

Po kilkunastu minutach a może i dłużej zbierają się już do domu. Ściskam wielką dłoń pana Olivera a potem Angelina przytula mnie bardzo mocno. Ostatni wychodzi Louis. Nasze oczy się spotykają. Widać, że chcę mi coś powiedzieć i już otwiera usta, kiedy w ostatniej sekundzie rezygnuję. Zawiedziona i trochę zła zatrzaskuję za nim drzwi. Czego ja oczekiwałam? Wracam do swojego pokoju i rzucam się na łóżko. Nienawidzę go. Tak bardzo go nie znoszę. Po co on się tu wprowadził?

Wdycham. Tylko kąpiel pomoże mi teraz poukładać te wszystkie myśli. Biorę piżamę, otwieram okno i idę się wykąpać.

Wchodzę do łazienki, zamykam drzwi i nareszcie po całym dniu mogę się naprawdę odprężyć. Rozbieram się i wchodzę pod prysznic. Używam mojego ulubionego mydła o  zapachu malin. Włosy myję szamponem ze ekstraktu z cytryny i mięty. Po kilkunastu minutach wychodzę i staję przed lustrem. Wycieram się ręcznikiem. Zakładam luźne szorty i koszulkę na ramiączkach. Wysuszam ręcznikiem włosy i patrzę na swoje odbicie w lustrze. Robię jakąś śmieszną minę i uśmiecham się do siebie. Nie należę do tych dziewczyn, które mają kompleksy o byle, co. Kocham siebie i swoje ciało i w ogóle się go nie wstydzę. Moje piwne oczy, długie falowane włosy, biust i reszta. Niczego mi moim zdaniem nie brakowało, ale żeby od razu się o mnie bić? Spojrzałam na siebie bardziej krytyczniej. Niestety nie potrafię tego zrobić, więc tylko wzruszam ramionami. Myję zęby i wychodzę z łazienki. Nie zamierzam nawet wchodzić na internet by sprawdzić, jakie to „fascynujące” życie prowadzą inni albo, chociaż poczytać książkę, więc tylko wchodzę pod pościel i przytulam moją kochaną zabawkę. Dużego, jasnego psa o imieniu Cerber. Słyszę otwierane drzwi a chwilę później materac ugina się trochę. Uśmiecham się pod nosem.

-Śpij dobrze- mama całuję mnie w policzek.

-Ty też mamooo…- ziewam i przewracam się na drugi bok. Wdycham malinowi zapach pościeli.

Widzę małego lisa biegającego nad moją głową i po całym pokoju. Jest taki szczęśliwy, wolny. Potem szybko się zatrzymuję i podchodzi do okna. Widzi białego wilka. Jego błękitne oczy kogoś przypominały. Lis staje i patrzy zaciekawiony. Wilk zaczyna drapać w okno. Mocniej i mocniej. Lis cofa się o kilka kroków. Drapanie stawało się coraz głośniejsze aż przerodziło się w pukanie.

Czy wilk może pukać?

Otwieram zaspane jeszcze oczy i przecieram zamglony wzrok. Co się dzieję? Mrużę oczy i widzę coś ciemnego za oknem. Moje mięśnie napinają się gotowe do ucieczki. Co jeśli to złodziej? Chcę wybiec z łóżka, ale z nerwów moje nogi zaplątają się w kołdrę i upadam na podłogę.

-Matko jedyna…- mówię zachrypniętym głosem. Wszystko mnie boli.

-Scarlet!-Podnoszę głowę. To nie możliwe. Staję i powoli podchodzę do okna rozmasowując obolałe miejsca. Teraz z bliska widzę charakterystyczne cechy. Jasne, rozczochrane włosy i błękitne źrenice, które w świetle księżyca jaśniały jeszcze mocniej. Nie wierzę, że on może być aż tak głupi!- Otwórz szerzej okno.

-Nigdy. Idź spać człowieku! Która godzina?- Rozglądam się zaspana po pokoju.

-Druga trzydzieści sześć.- Odpowiada a ja jęczę. Kto normalny budzi o takiej porze jak jutro jest środa! Środek tygodnia. Pochylam się do niego i mówię.

-Czy tobie do końca odbiło? I jak tutaj trafiłeś?!- Krzyczę, bo dopiero teraz to do mnie dotarło.

-Z mojego okna po drugiej stronie. Masz tutaj dach. Stromy, ale jest. – Otwieram usta z wrażenia. Nigdy nie słyszałam głupszego pomysłu.

-Przecież mogłeś się zabić! Jesteś psychopatą, czy jak? Czy wiesz, jakie to było niebezpieczne?

Uśmiecha się szeroko a jedna z brwi podnosi się do góry.

-Nie mów, że ci na mnie zależy lisek.

Wściekła mam zamiar się po prostu odwrócić i wrócić do spania, ale jedno nie daje mi spokoju. Jestem ciekawa, po co tutaj przylazł. Musiało być to ważne skoro tak się pofatygował. Wzdycham i otwieram okno.

-Tylko na chwilę, i żebym tego nie żałowała. Jasne?

Mówię groźnym tonem a on kiwa głową. Zeskakuję zgrabnie na ziemię. Czy on ćwiczy lekkoatletykę czy co? Staję przede mną i widzę, że on też jest w piżamie. Pewnie gdybym była rozbudzona to bym się tym bardziej przejęła, ale teraz jestem za bardzo śpiąca.

-Czego chcesz?!- Warczę. Chcę to jak najszybciej skończyć.

-Powiedz, czemu nie mogę się do ciebie zbliżać.-  Patrzę w jego błękitne oczy. Jest w nich determinacja i smutek. To ostatnie pewnie mi się przewidziało.

-Nie pamiętasz może, co się stało ostatnio jak się z tobą zaprzyjaźniłam?- Odwraca wzrok a ja się rozkręcam- Nie?- Mój ton jest lodowaty- Przypomnę. Moja kotka, Basket zginęła. Przez ciebie.

Ostatnie słowa wypluwam i patrzę na niego. Czemu nic nie mówi? Czemu nie przeprasza? Za to wszystko, co mi zrobił. Czuję łzy w oczach. To wszystko jest nie tak. On nie miał przyjeżdżać ja nie miałam już wspominać o Basket. Nie miałam już płakać. Miałam być silna. A to wszystko teraz znika. Louis podchodzi do mnie i przytula mnie mocno. Zła na niego a jeszcze bardziej na siebie próbuję go odsunąć najdalej od siebie. Jednak jest jak skała. Zaczynam uderzać pięścią w jego wyćwiczoną klatkę.

-Czemu tu wróciłeś!- Krzyczę. Płaczę jeszcze bardziej.- Czemu się pytam? Wszystko miałam poukładane a ty tak zwyczajnie tutaj wracasz i co?! Nienawidzę ciebie. Nienawidzę!

Louis dzielnie to znosi. Jeszcze przez chwilę go biję. Wreszcie jestem już zmęczona i kładę głowę mu na ramieniu. Nie przestaję płakać. Nawet się nie staram tego zatrzymywać. Stoimy tak przez chwilę. Czuję jego zapach. Zapach męskich płynów i lasu. Gdy się trochę uspakajam odsuwamy się i patrzymy na siebie. Wycieram oczy. Nigdy jeszcze nie pokazałam siebie tak słabej komuś innemu.

-Idź już- mówię zachrypniętym głosem. Popycham go delikatnie w stronę okna.

-Scarlet, jesteś w okropnym stanie! Nie zostawię…

-Nie chcę byś mnie taką widział!- Mówię a on patrzy wtedy na mnie. I rozumie. Z trudem powstrzymuję kolejny szloch. Kiwa tylko smutno głową. Patrzę jak wchodzi na parapet i już jest za oknem. Odwraca się i uśmiecha nieśmiało.

-Przyjemnie się ciebie przytula.- Pociągam nosem i podnoszę brew.-Jeśli wiesz, o co mi chodzi…- jego wzrok kieruję się trochę niżej i puszcza perskie oczko. Podbiegam do łózka i biorę pierwszą lepszą poduszkę i rzucam w niego. Cała czerwona nie obchodzi mnie czy spadnie. Poduszka mija cel. Podbiegam do okna i w ciemnościach słyszę jego śmiech.

-Świr!- Krzyczę i zamykam z trzaskiem okno.

Wchodzę do łóżka. Mija jeszcze dużo czasu zanim zasnę. Co za głupi Louis. A niech go licho!

~*~*~*~*~

Z okazji 226 wyświetleń kolejny rozdział. Dziękuję bardzo! Piszcie czy Wam się podoba. Poza tym jak mija Wam lato? U Was też jest tak ciepło?