21 Rozdział

 - L….Louis?…

Mój głos jest ledwo słyszalny. Nie mogę uwierzyć, że jest tu ze mną. Naprawdę przyszedł. Odwracam głowe w kierunku jego głosu. Gdy mój wzrok przyzwyczaja się już do światła wpadającego do ciemnego pokoju, mogę zauważyć jedynie ciemną postać przede mną. Jednak coś mi tu nie pasuję.

- Scarlet? Co ty jasnej cholery wyprawiasz!?

Mark podbiega do mnie. Chwyta moją twarz w swoje dłonie i przygląda mi się bacznie. Z braku sił a może raczej ze szczęścia, że nareszcie nie jestem już sama wpadam mu w ramiona a łzy same spływają mi po policzkach. Chłopak otula mnie opiekuńczo ramionami.
- Całkowicie Cię już pogięło, co?

Uśmiecham się.

- Może tak odrobinkę…

Słysząc moją odpowiedź przytula mnie jeszcze mocniej. Nic nie mówi, ale mogę się domyślić, że jest bardzo szczęśliwy, że zdążył na czas. Nawet nie chcę pytać co tutaj robi, ani skąd wiedział gdzie się znajduję. To by tylko zniszczyło chwilę. Po prostu... chcę tylko spędzić przynajmniej minutę w ciszy. I nie wiem czy minęła już ta chwila, czy nie… ale czuję jak Mark podnosi mnie i trzyma w ramionach. Zaskoczona patrzę na niego.

- Muszę Ciebie stąd jakoś wynieść. Sama już nie dasz rady.

Kiwam delikatnie głową. Co prawda to prawda. Powoli otwiera drzwi. Wychodzi na korytarz. Ja niestety już nie wiem co było dalej… Moja głowa opada na jego ramię a sama odpływam.

***

"Otwieram zaspane oczy. Ociężała siadam na łóżku. Przeczesuję powoli swoje włosy. Coś jest nie tak. Czuję dziwne mrowienie na karku. Po ostatnich wydarzeniach nauczyłam się reagować na takie znaki. Pochylam się nad krawędzią i wyciągam spod łóżka kij bejsbolowy. Wstaję. Najciszej jak potrafię podchodzę do okna. Otwieram je i wyglądam za nie.

- Nie sądziłem, że samą myślą Cię obudzę – Krzyczę. Odskakuję wystraszona a kij wylatuje mi z rąk.

- Kurczę… Nie mogłeś się powstrzymać?!

W odpowiedzi słyszę jedynie jego ciepły śmiech. Wzdycham. Delikatnie moje kąciku ust podnoszą się. Wpuszczam go do pokoju. Zgrabnie zeskakuje na podłogę. Odwracam się i chcę zapalić światło, kiedy nagle chłopak obejmuję mnie od tyłu. Jego oddech na mojej szyi przyprawia mnie o gęsią skórkę.

- Wszystko wydaje się takie głupie, nieprawdaż?- z ironicznym głosem, delikatnie odwraca mnie ku siebie. - To całe polowanie, Lykaon... wilki... Głupie czy to tylko ja?

Przeczę głową. Chłopak zdumiony patrzy na mnie jakby bał się, że nie zrozumiał.

- To nie jest głupie... Trudne, nie inaczej, ale nie głupie...

Mruczę i odwracam wzrok. Dla mnie to wszystko miało jak największy sens. Wszystko w końcu ma sens. Nie ważne czy go widzisz czy nie. I nie ważne jak bardzo cie to boli. Chociaż czy zabijanie tych dziewczyn, atakowanie ludzi wciąż je miało?

- Lisek... - zaciekawiona podnoszę wzrok na niego. Uśmiecha się zadziornie. - Czy ty też miałaś dzisiaj… no wiesz… em… sen?

- Wiesz… spałam, więc tak śniłam o….

- Nie, nie… - kręci szybko głową i odwraca wzrok.- Nie taki ZWYKŁY sen… W nim… Mogliśmy rozmawiać… I no wiesz… Wiedzieliśmy co robimy… Taniec… bal...

Serce zaczyna mi bić szybciej. Czy mu chodzi o TEN sen? Rumienię się.

- Emmm… to zależy… Ja… - próbuję odejść od niego, ale niestety natrafiam na biurko. Louis przybliża się do mnie. W mroku widzę jedynie jego błyszczące błękitne oczy. Kogo ja oszukuję. On już doskonale wie, że kłamię. Dotyka dłonią mojego policzka. Delikatnie oblizuję usta. Chłopak uśmiecha się szeroko i całuje mnie.

***

-Scarlet?

Zrywam się. Biorę głęboki wdech. Zaskoczona wycieram łzy spływające mi po policzku… Louis… Na samą myśl o nim, w brzuchu coś mi się kurczy a w gardle robi się nieprzyjemna gula. Tak bardzo za nim tęsknię. Rozmasowuję sobie barki by skupić się na czymś innym. Mark widząc, że w miarę wszystko jest ze mną w porządku, oddycha z ulgą. Przecieram opuchnięte oczy. Wokoło widzę jedynie stare, zniszczone drzewa. Wyciągam się.

- Mark? Gdzie jesteśmy?

Nie czuję się tu ani trochę bezpiecznie. Coś tutaj sprawia, że aż włoski jeżą mi się na karku.

- W lesie przy rezydencji… Za niedługo powinni złapać nasz trop.

Cały się spina. Drapie się po szyi. Zaraz będziemy musieli ponownie uciekać. Wzdycham. Moje spojrzenie spoczywa na moim kompanie a zarazem również bohaterowi. Jego dziwne zachowanie nie uchodzi mojej uwadze. Podnoszę brew i przyglądam mu się podejrzliwie. Chcę mu już zadać pytanie co go dręczy, ale w ostatniej chwili rezygnuję. Siadam po turecku.

- Wybacz…

Zaskoczona patrzę na niego. On przybliża się do mnie. Otula mnie ramieniem. Byłabym głupia, gdybym nie wiedziała dlaczego czuję się winny. Pewnie uważa, że oskarżam go o zdradę. Że myślę, że nie powinnam mu już wierzyć. Opieram głowę o jego bark. Dotykam delikatnie jego palców i bawię się nimi.

- Jest dobrze… Nie obwiniam Cię… Naprawdę.

Jego mięśnie się napinają. Uśmiecham się.

- Jestem naprawdę wdzięczna, że jestem tu z tobą. Nie wyobrażam sobie lepszego wybawcy od ciebie.

- Nawet Louisa?

Jego imię tnie moje serce na kawałki… Przełykam ślinę. Mrugam szybko by odgonić łzy napływające mi do oczu.

Chłopak patrzy na mnie natarczywie, ale po chwili kiwa głową.

- Hmn... Czekaj chwilę. Wypróbuję coś.

Przybliżam się do niego. Daje mi dłonie na policzkach i styka swoim czołem moje. Przez chwilę czuję ukłucie bólu by po chwili nie czuć już niczego. Chłopak oddala się ode mnie. Zaskoczona sprawdzam wszystkie rany. Nic.

- Zabrałem Ci trochę bólu…. Kobieto z takim bólem to nawet MI trudno funkcjonować!!! A jestem przecież wilkołakiem.

Śmieje się a ja za nim.

- Jako kobieta jestem już do tego przyzwyczajona… Poza tym. Jestem po prostu zbyt boska.

- Oj taaak. Nie przeczę… - jego wzrok zniża się odrobinę…. Odpycham go.

- Nie rozmarz się za bardzo wilczku. Chodź musimy się stąd wydostać.

***

Idziemy leśną ścieżką już od dłuższego czasu. Nagle przed nami wyrasta starą kaplica. Dopiero po chwili dociera do mnie, że już ją kiedyś widziałam. To ta sama, gdy razem z Louisem, Alice i Markiem szukaliśmy jakiegoś tropu Lykaona. Wraz z moim towarzyszem ukrywamy się w krzakach. Przyglądam się osobom przy budynku. Nagle moje serce się zatrzymuję. Zauważam go. Pomiędzy innymi ludźmi albo wilkami… Stoi on… Louis. Rozmawia przed wejściem z Lykaonem. Nie wiem dlaczego, ale na ten widok wściekłość rozlewa mi się po całym ciele. Po jakimś czasie Fenrin uśmiecha się. Podają sobie dłonie. Lykaon wita go jak swojego. Nagle czuję wielką chęć wbiegnięcia w ten tłum. Chcę już tam pobiec, ale Mark mnie zatrzymuję.

- Nie możesz. ZGINIESZ.

- Co ON do jasnej ciasnej tam wyprawia! - jestem prawie pewna, że gdybym mogła to bym warczała.

- A nie widać?! - mierzy mnie wzrokiem po czym wzdycha – Uspokój się dziewczyno...

Patrzę na niego z nienawiścią w oczach. Dobra. Nie mogę tam wpaść jak głupia. Jednak nie mogę również zostawić go ot tak. Muszę się uspokoić. Wypuszczam negatywne powietrze przez usta. Za niedługo wydarzy się tutaj coś niedobrego. I naprawdę boję się jak to się potoczy.

~*~*~*~*~*~*~

Hejo kochani! Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku. Wybaczcie znowu za tak długą przerwę. Jednak powiem... Już bardziej oficjalnie... Że zostały mi już do napisania tylko dwa rozdziały... I to mnie przeraża. Boję się końca a zarazem jestem tak podekscytowana! Wiecie piszę już to dwa/trzy lata... I ah... Mam nadzieję, że niektórzy z Was dotrwają już do końca!

Do tego dzisiaj było rozpoczęcie roku szkolnego... A do tego miałam dzisiaj jeszcze lekcje... Ludzie... Dobijcie mnie...

To do zobaczenia i miłego roku szkolnego ;)